Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski!
1
Jest sztuka jedna, co jak słońce w niebie
Świeci nad wiekiem:
Mieć moc pocieszać, moc - zasmucać siebie,
A być człowiekiem!
2
Trudna - bo Mistrzem jest tylko ten, który
Odszedł daleko,
By kiedyś wrócił na obłokach z góry,
Światłości rzeką - -
3
Uczeń podrzędny - i ja - w tej trudności
Udział mój wziąłem
I nieraz w marmur tnę rzeczywistości
Z Michał-Aniołem.
4
I oto - cieszę się, że jedną ręką
Dotknąwszy tronu,
Czułem, jak wielką trzy-korony męką
Zacnemu łonu!
5
Gdy drugą ręką nieraz gnany wiatrem
Łachman mię witał:
Skąd w życiu wszystko to, co już teatrem,
Jakbym przeczytał!
6
Dlatego Panię, innymi drogami
Tamże zabiegłą,
Spostrzegło serce me, prawie ze łzami
Oko spostrzegło.
7
Bo suknia Pani jest z tegoż zakonu
Domowej przędzy:
Bogactwo dało Ci znać nędzę-tronu,
Serce - tron-nędzy!
8
I stoi klasztor nasz na podwalinach
Po ludzku-Boskich,
Które po Bosku są ludzkimi w czynach,
Tradycji włoskich!
9
Bo z starej Padwy i z Bolonii małéj,
Z Rzymu ogromów
Przynieśli Ojce wiecznej odłam skały
W posadę domów.
10
I zbudowali ten gmach, gdzie kolumny
Są charaktery -
A każdy sam jest, i że sam - to dumny
Król swojej sfery.
11
I nie jest szczęsny on jak Serafowie,
Lecz pobłażliwy;
I święty nie jest, bo hełm ma na głowie,
Miecz w ręku krzywy -
12
I każdy filar tylko jest lennikiem
Bogu-praktycznym -
Pilaster każdy jest tylko setnikiem
Ewangelicznym -
13
Niewiasta każda do Saby podobna
Lub do Debory:
Stopa jej mocna i ręka nie drobna -
Umysł nie chory.
14
Lecz klasztor taki w obłoki nie wzleci,
Bo ledwo wstanie -
strona: - 1 - - 2 -
Wersja do druku 
Wyślij znajomemu
Komentarze
artykuł / utwór: DO PANI NA KORCZEWIE
Dodaj komentarz
DO PANI NA KORCZEWIE
Cyprian Kamil Norwid
|
1
Jest sztuka jedna, co jak słońce w niebie
Świeci nad wiekiem:
Mieć moc pocieszać, moc - zasmucać siebie,
A być człowiekiem!
2
Trudna - bo Mistrzem jest tylko ten, który
Odszedł daleko,
By kiedyś wrócił na obłokach z góry,
Światłości rzeką - -
3
Uczeń podrzędny - i ja - w tej trudności
Udział mój wziąłem
I nieraz w marmur tnę rzeczywistości
Z Michał-Aniołem.
4
I oto - cieszę się, że jedną ręką
Dotknąwszy tronu,
Czułem, jak wielką trzy-korony męką
Zacnemu łonu!
5
Gdy drugą ręką nieraz gnany wiatrem
Łachman mię witał:
Skąd w życiu wszystko to, co już teatrem,
Jakbym przeczytał!
6
Dlatego Panię, innymi drogami
Tamże zabiegłą,
Spostrzegło serce me, prawie ze łzami
Oko spostrzegło.
7
Bo suknia Pani jest z tegoż zakonu
Domowej przędzy:
Bogactwo dało Ci znać nędzę-tronu,
Serce - tron-nędzy!
8
I stoi klasztor nasz na podwalinach
Po ludzku-Boskich,
Które po Bosku są ludzkimi w czynach,
Tradycji włoskich!
9
Bo z starej Padwy i z Bolonii małéj,
Z Rzymu ogromów
Przynieśli Ojce wiecznej odłam skały
W posadę domów.
10
I zbudowali ten gmach, gdzie kolumny
Są charaktery -
A każdy sam jest, i że sam - to dumny
Król swojej sfery.
11
I nie jest szczęsny on jak Serafowie,
Lecz pobłażliwy;
I święty nie jest, bo hełm ma na głowie,
Miecz w ręku krzywy -
12
I każdy filar tylko jest lennikiem
Bogu-praktycznym -
Pilaster każdy jest tylko setnikiem
Ewangelicznym -
13
Niewiasta każda do Saby podobna
Lub do Debory:
Stopa jej mocna i ręka nie drobna -
Umysł nie chory.
14
Lecz klasztor taki w obłoki nie wzleci,
Bo ledwo wstanie -
strona: - 1 - - 2 -
Wersja do druku Wyślij znajomemuKomentarze
artykuł / utwór: DO PANI NA KORCZEWIE
Dodaj komentarz
.:: top ::.
Copyright norwid.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska
współpraca • autorzy • kontakt