Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski!
W Warszawie***
Żeby to zamiast szyb, co tak okwicie
Pozamrażane u nas brylantami,
Posągów kilka stało na błękicie
Lub perystylu wybłąk z kolumnami...
Żeby to słońca blask, tak jak w Sorrento,
Przez liście lauru się prześlizgał kręto -
Bah!... ale wszystko tu obwiane mgłami...
W Rzymie***
Żeby to zamiast czarnych tych cyprysów
I słoneczności tej, co razi oczy,
I Colosseum (rudych gniazda lisów!)
Płaczącej brzozy dopatrzyć warkoczy,
A zamiast ziemi popiołów i gruzów
I połamanych waz etruskich, żeby
Popodlewanych zagony arbuzów
I choćby trochę polskiej dotknąć gleby...
Bah!...
Wyobraźnio... pani Penelopo!
Znam cię - i lekką jak pomykasz stopą
Po spopielonych sercach twych amantów...
Znam cię - i wachlarz twój przerozmaity,
I giest, i słodkich zapiewy dyszkantów,
I moc, i prawdę twą, i - jestem syty...
Wersja do druku 
Wyślij znajomemu
Komentarze
artykuł / utwór: W ALBUMIE
Dodaj komentarz
W ALBUMIE
Cyprian Kamil Norwid
|
W Warszawie***
Żeby to zamiast szyb, co tak okwicie
Pozamrażane u nas brylantami,
Posągów kilka stało na błękicie
Lub perystylu wybłąk z kolumnami...
Żeby to słońca blask, tak jak w Sorrento,
Przez liście lauru się prześlizgał kręto -
Bah!... ale wszystko tu obwiane mgłami...
W Rzymie***
Żeby to zamiast czarnych tych cyprysów
I słoneczności tej, co razi oczy,
I Colosseum (rudych gniazda lisów!)
Płaczącej brzozy dopatrzyć warkoczy,
A zamiast ziemi popiołów i gruzów
I połamanych waz etruskich, żeby
Popodlewanych zagony arbuzów
I choćby trochę polskiej dotknąć gleby...
Bah!...
Wyobraźnio... pani Penelopo!
Znam cię - i lekką jak pomykasz stopą
Po spopielonych sercach twych amantów...
Znam cię - i wachlarz twój przerozmaity,
I giest, i słodkich zapiewy dyszkantów,
I moc, i prawdę twą, i - jestem syty...
Wersja do druku Wyślij znajomemuKomentarze
artykuł / utwór: W ALBUMIE
Dodaj komentarz
.:: top ::.
Copyright norwid.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska
współpraca • autorzy • kontakt